Bizim zurnacı komşuların güzel bir kızı vardı. Adı Fadik idi. Ama Fadden derlerdi.

Gençlik delikanlılık yıllarım idi.

Benim gözümde;

Yürünce yer titrerdi, oturduğunda ağaçlar güller, selviler dalalrını yere bırakırdı. Su içerken görsen sanki elindeki su tası (kilden) bayram ederdi.

Deve boncuğundan saclarına bir kaç tane takmıştı, yüzünün kirinden gözleri ve dişleri işıldardı.

Hele bakışı vardı alttan yukarı süzmesi, kalbimi yerinden sökecek gibiydi. 

Bu zurnacının kızına gönlümü kaptırdım, başım ayağımdan ağır geliyordu. Zurnanın sesi bana bir hoş geliyordu ki, anamın nennisinden daha güzeldi. Yaşım yirmiye tırmanmıştı. Bu yaz da evlenmezsem beni kimse almayacaktı. Bu yaz evlenmeliydim. Ve hatta harman çıkmadan, hele güz çiftini sürülmeden gelini getirmeliydim.

Aşkımı ilan ettim bizim komşu zurnacının kızına. Nazlana nazlana "düşüneyim ağam" dedi. Benim saz dile geliyordu adete, içim kaynıyor taşıyordum. Çayın şekerini katmayı, yada karıştırmayı unutuyordum. Ata ters biniyordum, ayakkabımın sağını solunu bilemez oldum. 10 parmağımın onundada ip bağlıydı, ama neden bağladığımı da bilemez olmuştum.
Ozanın biri demiş ya: "Aşık oldum bir çingene kızına, Çadırı gözüme saray görünür"  işte hal bu.

Sevda bu olmalıydı. Aşk bu olmalıydı. Gönül boka düştümü burcu burcu kokarmış. Eşeği kesip yemeyi aklına alan, sıpası tavşana benziyordu zaten deyip aklî hükümünü yürütürmüş ya, benimki de aynı bunun hesaptı. Kıyası Fukaha ya göre varmıydı zurnacıların kızı ile evlenmek. icma-i Ümmete görede varmı yokmu bilemiyorum. Otuzüç farzın  birini  bilmiyordu belkide.  Kim nikahımızı kıyacaktı. "Buda insan" deyip bağlıyordum, Kitab'a Sünnet'e bakmadan aklıma aldığımı yapmalıydım. Acele işe şeytan karışırdı. Geceler, kutup geceleri kadar uzundu, Günler, onu gördüğümde çok kısa, görmediğimde ise çok uzundu. Böyle karasız bir gündeydim. Güngörmüş, çok harman yerinde iz bırakmış, çoğuna söz, çoğuna yaşlı göz yüreklerine köz bırakmış babam, bu halimi görecekti. Belliydi halimden zaten. Müstakbel kayın validem e uğrun uğrun harmandan öşür verdiğimden belliydi. Davulun sesini ihtimamla dinlediğimden, boz gücük eşeklerine bile saygı ile ayakta seyrettiğimden belliydi. Benim bilemediğim, fakat babamin iyi bildiği bir şey daha vardı. Bu filmin sonu! Türk filmi gibiydim, başından belliydi aslında. Bunu zaman gösterecekti.

Babamin bir çift sözü kalmıştı aklımda:

Bak Oğul:

Aptal kızı hatun olmaz!

Dilenmezse karnı doymaz.

Vay babam diyorum şimdi. Gözlerim dolu veriyor hatırıma geldikçe biçare günlerim. Çaresizliğimi, kan katran edip içtiğim günlerimi hatırlıyorum. Vuruyorum dizlerime taştan yumruğumu. Akılsız başımı alıyorum ellerimin arasına... Emr'i Hakkın Vuku Bulmasını Bekliyorum. Mecburen, Umutsuzca, Çaresizce.

Muhsin Tozlu. 14-06-2014 - 18:59