Oğlumla bir tartışma esnasında aramızda bir konu geçti. Her ne yaparsan yap, ne olursan ol, önce ADAM ol, diye başladım söze. O bildik hikayeyle süsledim bu nasihatımı. Hani babası oğluna ADAM olamazsın demiştide, oğlu babasına kızıp, okumuş kaymakam olmuş kazaya. Babasına iki adam göndemiş, Tarlada çift sürerken, öküzünü saban boyunduruk çatılı bırakıp, kaymakamın huzuruna getirmişler. Kaymakam: Adam olmazsın demiştin, bak kaymakam oldum demişti. Bu oğula babasının oğluna ünlü sözünü hatırlattım: Kaymakam olmazsın demedim. ADAM olamazsın demiştim. Adam olsan ayağına çağırmazdın demiş... dedim.

 Ben sözümü bitirmeden Oğlum söze girdi heyecanla: Filan filan ADAMmı yani? Ama parası var. ADAMıda çok. Seni kim ADAMdan sayar? Keşke paran olsaydı..... dedi.

Ben bu şaşırtıcı tavır karşısında şaşırdım. Yarım asıra yakın ömrümü, ADAM olmaya harcamışken, bir metelik kul hakkına tenezzül etmemişken, ömrümü işime vermişken, ne kahvehane alışkanlığı ne sigara, tek işimle meşgulken, oğlumun bu denli sert ve keskin ifadesi beni çok  düşündürdü.

ADAM olmaktansa, bol paralı olmanın daha evla olduğuna inanan oğluma şimdi hak veriyorum. Yada hak vermek zorunda kalıyorum. Sorsalar, ADAM olmanın her şeyden önemli olduğunu söylerim ama, oğlumun bu görüşünüde göz önünde bulundurmadan edemiyorum. Çünkü iyi olmamın, dostlarıma ve düşmanıma güven vermemin bana bir faydası olmadı. Sade benden emin oldukları için rahat oldular. Rahat hareket  ettiler. Zarar görmeyeceklerini bildikleri için sokuldular yanıbaşıma kadar. Zaafımı, zayıf yönümü, reflekeslerimi öğrendiler. Beni kullandılar, kullandıkları yolda misyonumu tamamlayınca, kendi halime terk edildiğimi anladım.

Kimseye iyiliği bırakın demiyorum ama, benim kadar  iyi olmanızın, size  iyilik getirmeyeceğini öğtlüyorum. Selam ve  dua ile. 

Muhsin Tozlu