DELİKANLI:

Valla çok düşündüm bu kadar darıldık bir birimize. Ve sonrasında ağlayan ben oldum.. sebebi o malum konu idi hepsinde de... O konuya yaklaşmam artık... O konuya yaklaşmak akıl işi değil, değil mi?
Zaten kabul edecek olursan gel dersin... Yoksa benim istenmemle olmaz... Eş başka, arkadaş, dost başka... Eş eş dir...  Ama arkadaş?
Kız:

YANİ.

DELİKANLI:
Ben sana dost olabildiğime, seviniyorum. Ne mutlu bana... Çok şeyler paylaştık... Benim kimsem yok bilirsin... Yani anladın sanıyorum... Çok tecrübe kazandım senden... Sana çok teşekkür ederim gülüm...
KIZ:
KIZARAK  DİYORSUN  BUNLARI.
DELİKANLI:
Yok  kızmıyorum. Kendi muhasebemi yapıyorum. Sonuç  bu. Kızsam ne  olacak... Gerçek bu yani... 
Benim hayatımda ve ömrümde kimse olmadı senin gibi... Seninde hayatında, akılsız, saf, utangaç, sefil, gözünün yaşına güvenen biçare, olarak yerimi korurum..
Yalnız  sana güven verdim.  Mesela, resmin le, başka  hatıran la  sana zarar vermeyecek  kadar  sağlam kişiliğimi anladın. Bu  bana yeter. Ötesi senin bileceğin  iş. 
İstemediğin  meselede zorlamada yok, ricada  yok. Sana  söz veriyorum.  Rahat  ol...

Sana  yazdığım şiirlerimi kitap yapacağım... Resim olarak da nasıl  bir  resim  olacağını  beraber kararlaştıralım. Seninle  ilgili  şiir yazarım  daha, ne  zaman son  verirsem o zaman bastıracağım. 

Özür dilerim, üzmüyorum değilmi?

KIZ: 

Yıkıldım  bu  sözlerinle. 

                                                                   Muhsin & efşan'gül..